ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﺘﺨﻠﺺ ﺑﻪ ﻓﺎﯾﺰ در ﺳﺎل 1250 ه ق ﺑﺮﺍﺑﺮ 1209 ه ش در روﺳﺘﺎی‬‬ ﮐﺮدوﺍن ﺍز ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن دﺷﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ رﺍ ﺍﺑﺘﺪﺍ در‬‬ روﺳﺘﺎی ﮐﺮدوﺍن و ﺳﭙﺲ در روﺳﺘﺎی ﺑﺮدﺧﻮن زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﺪرﺳﯿﻦ ﻣﮑﺘﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ.‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍز ﺍﺗﻤﺎم ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﺮدوﺍن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻧﺰد ﯾﮑﯽ ﺍز ﻣﺸﺎﯾﺦ آن‬‬ وﻻﯾﺖ ﮐﻪ در زﺑﺎن و ﺍدﺑﯿﺎت ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺴﻠﻂ دﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﯿﺦ ﺍﺣﻤﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﯿﺦ‬‬ ﻋﺎﺷﻮر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﻋﻠﻢ و ﺍدﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮔﺸﺖ. ﺍﯾﺸﺎن در درﺑﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎن دﺷﺘﯽ‬‬ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻃﺒﻊ ﺷﺎﻋﺮی دﺍﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﺮوﯾﺞ ﻋﻠﻢ ﺑﻮد و ﮐﺘﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺸﻐﻮل‬‬ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻦ و ﺗﺮوﯾﺞ ﻋﻠﻢ ﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍز ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎن ﻓﺎﯾﺰ رﺍ ﺑﻪ ﮔﺰدرﺍز)روﺳﺘﺎﯾﯽ‬‬ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺧﻮرﻣﻮج( ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻓﺎﯾﺰ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺮوه ﺳﺮﺍی دﺷﺘﯽ ﭘﺲ ﺍز ﭘﺸﺖ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
‫ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ در ﺳﺎل 1289 ه ش ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ 1330 ه ق در ﮔﺰدرﺍز‬‬ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ و ﺟﺴﺪش رﺍ ﭘﺲ ﺍز ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﺻﯿﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺠﻒ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﻮده و‬‬ در آﻧﺠﺎ دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ.

ﺑﺮﺍی ﻓﺎﯾﺰ دﺷﺘﯽ ﻣﺮگ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻏﺎز ﺑﺮﺍی رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﺪﺍی ﺧﻮد ﺑﻮد و ﺍز ﻣﺮدن ﻫﯿﭻ ﻫﺮﺍﺳﯽ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ‫ﺑﻪ دل رﺍه ﻧﻤﯽ دﻫﺪ و ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺍو:‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                         ‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻫﺎي ﻫﺎﯾﯽ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                          ‫ﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎد و ﻧﻪ ﺍﻓﻐﺎن و ﻧﻮﺍﯾﯽ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                          ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺎﯾﺰ ﮐﺸﺘﻪ دل‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                           ‫ﻧﺪﺍﺭد ﮐﺸﺘﻪ دل ﺧﻮن ﺑﻬﺎﯾﯽ

در ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎی ﻓﺎﯾﺰ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍزﻫﺎ و رﮔﻪ ﻫﺎی ﻧﺎﺏ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ روﺑﺮو ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﮐﺮ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎق‬‬ روح ﺑﺸﺮی ﺍﺛﺮ ﻣﯽ ﮔﺰﺍرد وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺴﺮﺍﯾﺪ:‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

                          ‫ﺧﯿﺎل ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ دﺍﺷﺖ ﺟﺎﻧﺎن‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                        ‫ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺳﻨﮕﺪل ﮐﺮدش ﭘﺸﯿﻤﺎن‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                         ‫ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻋﯿﺪ ﻓﺎﯾﺰ آن ﺯﻣﺎﻧﺴﺖ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
                         ‫ﮐﻪ ﮔﺮدد دﺭ ﻣﻨﺎي دوﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎن